1) İstanbul'un en turistik caddesi.. Kocaman bir adam, gece yarısı eline bir karıştan küçük köpeği almış satmaya çalışıyor, hayvan 1 haftalık bile değil, ağlıyor, annesini istiyor, süt istiyor, uyumak istiyor. Kimse bakmıyor adama ama adam para için hayvanı mundar ediyor, bu adamın sertifikası var mı, hayır, her yerde isteyen her satışı yapabilir mi, hayır, bu mal mı böyle satılıyor, hayır! O zaman ben de alayım 20 koyun satayım! Polisi arıyorum, Polis; "Hadi ya köpek satışı yasak mı, sertifika şart yani bilmiyordum, hımm.." Sen polissin, bu adamdan eminim ki oranın zabıtası ve polisi haberdar ama göz yumuyorlar nedense! Bu adam daha önce yok olmuştu ama yine türedi, 153'ten zabıtaya bağlandım, Allah razı olsun şu an sonucu bekliyorum, ilgi için teşekkürler.
2) Akşam giderken bir bahçeden yavru kedi sesi geliyordu, acelem vardı ve nasıl olsa annesi avlanmaya, yemek bulmaya gitmiştir ondandır dedim. Gece eve geliyorum zavallının sesi hala viyak viyak geliyor. Eyvah dedim, yardıma ihtiyacı varmış. Hemen annemi aradım. Annem de şansa sahilde sosyal tesisin çöpe attığı ekmekleri martılara atıyormuş hemen yanıma geldi. Kedinin sesi kapalı garajdan geliyor. Evin zillerine bastık, biri "Ben sizi tanıyorum, öğretmensiniz" dedi cama çıkıp sonra tekrar içeri girdi anlamadık. Girişteki dede kapıyı açtı; "Bana ne!" dedi kapadı gitti kapıyı. İş başa düştü, koşup itfaiyeyi çağırdık, sağolsunlar üç itfaiye eri bizim için uğraştı ve kediciği kurtardık, annesine kavuşturduk. Annem en son üst katlara doğru "Siz de bu durumda kaldığınızda biz de sizi ölüme terketsek hoşunuza gider mi!" diye bağırıyordu. Ramazan yardımlaşma ayıydı değil mi.. Gerçekten artık insanlardan tiksinmeye başladım.. Herşey para değil, herşey insanlar için değil!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.